Henk Hiddinga de vergeten Friese beroepsrenner
Als we in Fryslân spreken over onze beroepsrenners dan gaat het over Wiebren Veenstra, Eddy Schurer, Gerrit de Vries, Johannes Draaijer, Piet Hoekstra, Pieter Weening en Lieuwe Westra. Een naam die in dat rijtje altijd wordt vergeten is die van de Stienser Henk Hiddinga.
Op de site van Swopo.nl besteedde Jan Osinga, één van de drijvende krachten achter de wielersport in Ooststellingwerg, aandacht voor deze vergeten renner, Henk Hiddinga. Samen met Henk Hoekstra, Anne Koster en Haitse Epema behoorde Henk Hiddinga in de zestiger jaren tot de top van het Friese wielrennen. Het wielrennen was in die tijd nog erg populair en trok drommen toeschouwers. Heel wat anders als tegenwoordig nu er vaak maar een handjevol mensen naar de koers komt kijken, met uitzondering dan van de Ronde van Surhuisterveen. Toeschouwers die in die tijd voor een groot gedeelte op de fiets kwamen in plaats van met de auto zoals tegenwoordig. Schrijver dezes ging bijvoorbeeld ’s morgens van Cornjum bij Leeuwarden op de fiets naar Lemmer om daar de eerste ooit in Fryslân gehouden profwedstrijd te zien en ging daarna ook weer op de fiets terug. Wel in de hoop dat hij dan ’s avonds met iemand mee terug kon rijden, maar soms lukte dat niet zoals bijvoorbeeld bij de in 1962 gehouden Ronde van Appelscha. Je deed dat om je favoriet overal waar hij reed aan te moedigen en in mijn geval was dat Henk Hiddinga.
Henk Hiddinga was, zoals men dat tegenwoordig noemt, een echte flyer. Hij zat stil op de fiets en gebruikte alleen zijn benen. Deze stiel leverde hem in de tijd dat hij in Nederland reed niet minder dan 86 overwinningen op. Daarnaast won hij in die wedstrijden ook vaak alle eerste premies. Niet dat je daar rijk van werd, want die bestonden in die dagen uit prijzen in nature, zoals een fruitmand van de groentenhandelaar, een rollade van de plaatselijke slager, een fles ranja van de winkelier of een paar sokken van de textielwinkel. Geldpremies kende men nog niet in die dagen. Rondes die o.a. door hem gewonnen werden waren die in Kollum, Warga (2x), Leeuwarden en Veenwouden. Daarnaast kwam hij nog heel vaak als tweede of als derde op het podium. In die dagen werden er nog rondes verreden in Stiens, Veenwouden, Jubbega , Houtigehage, Akkrum, Grouw en St. Jacobi Parochie. Zijn grootste triomf als amateur in Nederland boekte hij op 23 juli 1964 toen hij Nederlands Kampioen van de Koninklijke Landmacht werd in de Legerplaats Oirschot. Hij was toen, tot verrassing van velen, de sterkste van een kopgroep van 5 man. Bijna zorgde hij later dat jaar opnieuw voor een stunt door als tweede te finishen in het Militair Wielerkampioenschap te Zandvoort. Hij moest daar echter zijn meerdere erkennen in Jan van Veen uit Werkendam van het Genie Bataljon die weggereden was uit een kopgroep van acht man. Wat met name Henk Hiddinga ook probeerde, Jan van Veen, die hij bij het Kampioenschap van de Koninklijke Landmacht in de sprint nog had verslagen, bleef weg. Ook al was zijn voorsprong bij de finish geslonken tot ruim 50 meter. Henk Hiddinga won de sprint van de rest van de kopgroep en werd tweede voor sld. J. Hairwassers van de KLU. In die tijd waren dat belangrijke kampioenschappen en bestond er ook nog een Militaire ploeg. Uiteraard bleven deze prestaties niet onopgemerkt en het was de vlak naar de oorlog naar Frankrijk geëmigreerde oud-Stienser Bernard Hoekstra die hem adviseerde het ook eens in Frankrijk te proberen. Henk Hiddinga had daar wel oren naar, want een eerste prijs in een amateurkoers leverde in Frankrijk in die dagen al gauw vijfhonderd gulden op. Hij verhuisde in 1965 dan ook naar Gouvieux près Chantilly en werd daar lid van de U.S. Creteil. Dat hij een goede keuze had gemaakt bleek weldra, want de eerste wedstrijd waaraan hij deelnam, die in Pont-Sainte-Maxence leverde hem al meteen een overwinning op. In dat seizoen wist hij dertien keer te winnen. Hij werd negen maal tweede en dertien maal derde. Deze resultaten zorgden er voor dat hij de ploegen voor het uitzoeken had. Hij ging in op het aanbod van de Peugeot amateurploeg en hij bezorgde deze ploeg meteen al een klinkende overwinning door de eerste etappe van de Ronde van de L ‘Oise te winnen. Een aansprekende overwinning want na een valpartij wist hij opnieuw naar de kopgroep te rijden en nog te winnen ook.
Gewerkt heeft hij ook in Frankrijk, een jaar als bouwvakker en twee jaar als bewaker op een camping in Compiègne. Dit baantje had hij te danken aan de burgemeester van Compiègne, de heer Legendre, een fervent wielersportliefhebber.
Dit baantje was zeer geschikt voor Henk Hiddinga want er bleef voldoende tijd over om te trainen in de prachtige bosrijke omgeving van Compiègne. Fietste hij in 1965 uitsluitend bij de amateurs, in 1966, 1967 en 1968 reed hij ook als onafhankelijke en dat betekende dat hij ook mocht uitkomen in wedstrijden bij de profs. Op foto’s in de Franse kranten is te zien, dat hij dat deed in het wielershirt van Pelforth Sauvage Lejeune en Cavdal, ploegen die hem een contract als amateur hadden aangeboden. Met zeventien eerste plaatsen in 1966, negentien overwinningen in 1967, waaronder het eindklassement van de Ronde van Luik, en twintig in 1968, waaronder klassieke wegwedstrijden als Parijs-Troyes, Parijs-Laferté Bernard, de Grand Prix de St. Cloud en het criterium Des Vaynauers, was het geen wonder dat ook de Franse professionele ploegen interesse kregen in de Stienser. In 1969 werd hij dan ook prof bij de formatie van Mercier-Hutchinson-BP. Tot zijn ploeggenoten behoorden o.a. de Brit Barry Hoban, Raymond Poulidor, Cyrille Guimard en de Nederlander Eddy Beugels. Dat jaar zegevierde hij in Hyères, Maël-Carhaix, Callac en Saint Aigulin en Grand. Hij werd tevens 10e in het Kampioenschap van Nederland en negende in Bordeaux-Parijs In 1970 ging hij rijden voor de formatie Fagor-Mercier. In dat jaar werd hij o.a. eerste in Germigny l’ Eveque, tweede in de 13e rit van de Ronde van Spanje van Madrid naar Soria over 221 km., achter Riny Wagtmans met wie hij ontsnapt was uit het peloton en een voorsprong van 1 minuut en 5 seconden had opgebouwd op de nummer drie de Spanjaard José-Maria Errandonea Utizberea, 2e in Saint Thomas-Conac, 3e in Beire le Chatel, 3e in Beaulac-Bernos, 3e in Beaulec, 7e in de 1e rit van de Ronde van Catalonié, 12e in de proloog van de Ronde van Spanje en 43e in het Algemeen Klassement van de Ronde van Spanje.
In 1970 kwam een einde aan zijn professionele loopbaan, naar schrijver dezes zich heeft laten vertellen, door een auto ongeluk in de buurt van Brussel toen hij terugkwam van een wedstrijd. Door schade aan zijn knie als gevolg van dit ongeluk moest hij helaas zijn beroep als beroepswielrenner opgeven.
Wat hij daarna heeft gedaan is niet bekend. Mocht iemand dat weten of beschikken over de krant met een verslag van de 13e etappe van de Ronde van Spanje laat dat dan even weten aan de schrijver van dit overzicht van de carrière van Stienser Henk Hiddinga, zodat hij dit aan zijn plakboek met krantenknipsels over Henk Hiddinga kan toevoegen.
Henk Hiddinga won in 1959 in de druilerige regen ook de 1e Ronde van Harkema-Opeinde.