Foto Archief Wielercomité Surhuisterveen
Toen Fabio Jakobsen op zaterdagmiddag 2 juli het podium opstapte in het Deense Nyborg na zijn eerste etappezege in de Tour de France kwam een droom voor de snelste sprinter ter wereld uit. Wie had dat bijna twee jaar geleden voormogelijk gehouden toen gevreesd werd voor zijn leven.
Auteur: Theo Sikkema
Een onwaarschijnlijk karakter en doorzettingsvermogen moet de renner uit Heukelum hebben om de zwarte periode uit zijn leven om te zetten in iets heel moois. Na zijn zege liep Jakobsen van camera naar camera. ‘Dit maakt me blij en gelukkig. Dit is mijn sport. Ik hou ervan om te koersen en te sprinten. Zelfs na wat er gebeurd is ben ik blij en dankbaar dat ik dit nog kan. Het is loon naar werken’ De sprinter die vorig jaar op 2 oktober de 39e Profronde van Surhuisterveen op zijn naam schreef ziet deze zege ook als een stukje terugbetalen voor iedereen die hem geholpen heeft.
Wie Jakobsen dit seizoen aan het werk ziet en hem in de interviews na afloop ziet en hoort kan niet geloven wat hem in Polen overkomen is. Beelden die te heftig waren om te zien doen eraan herinneren. Exact 250 dagen duurde de zware revalidatieperiode van Jakobsen. Tegen journalist en columnist Thijs Zonneveld somde hij ooit zijn kwetsuren op; Hersenkneuzing. Scheurtjes in zijn schedel. Gebroken neus. Gehemelte gebroken en gescheurd. Tien tanden eruit. Een deel van zijn boven- en onderkaak verdwenen. Snijwonden in het gezicht. Oorschelp half eraf. Gebroken duim. Schouder gekneusd, longen gekneusd, ribben gekneusd. Stemband kapot.
Feitelijk onvoorstelbaar om daar van te herstellen. Toch maakte doorzetter en vechter Jakobsen zijn rentree in de Ronde van Turkije in april 2021. Jakobsen kwam als 147e over de streep niet wetende dat hij ruim een jaar later bij zijn debuut in de Tour direct de eerste kans als een echte sprinter wist te benutten.
Op 21 juli vorig jaar was het qua zeges voor het eerst weer raak. In de tweede etappe in de Tour de Wallonie op het Circuit van Zolder versloeg Jakobsen nota bene onder andere zijn landgenoot en veroorzaker van de valpartij in Polen, Dylan Groenewegen. Zijn eerste zege na bijna een jaar. Daarna ging het snel. De altijd vrolijke coureur won drie etappes in de Ronde van Spanje en de groene puntentrui ging mee naar huis. Dit jaar staat de zege teller op meer dan tien.
Een belangrijke basis lijkt rust te zijn en genieten. Na afloop heeft Jakobsen altijd direct oog voor anderen. Of het nu iemand is die om een bidon vraagt of fans die langs de kant staan. De topsprinter heeft er oog voor en neemt zijn tijd ervoor. Hij geniet, ondanks wat hem is overkomen, van zijn sport en is het leuk blijven vinden. Jakobsen is een liefhebber en dat zorgt waarschijnlijk voor een goede balans en rust tussen lichaam en geest. De rust zie je ook terug in de sprint. Sprinten is een kwestie van timing. Niet in paniek raken. Op het juiste moment komen en nooit te vroeg. Dat bleek begin juli in Denemarken eens te meer. Wachten wachten wachten. Niemand zag hem totdat Jakobsen twintig meter voor de streep langs de concurrentie snelde en het moment van gelukzaligheid tegemoet ging.
Het komt Jakobsen meer dan toen. Het is niet in woorden uit te drukken hoeveel respect deze man verdiend en daarom ongelofelijk mooi dat Jakobsen zich terug heeft weten te vechten om zijn geliefde wielersport weer winnend te beleven.